اثر حفاظتی گوانوزین در مقابل اثر سمی دیازینون بر آستانه تحریک الکتریکی آمیگدال و اکتساب کیندلینگ در موش های صحرایی نر

اهداف. با توجه به اثر صرع ­زایی دیازینون و مصرف وسیع آن، پیشگیری و مقابله با این آثار اجتناب­ ناپذیر است. این مطالعه با هدف بررسی اثر حفاظتی گوانوزین در مقابل اثر سمی دیازینون بر آستانه تحریک الکتریکی و اکتساب کیندلینگ کامل در موش ­های صحرایی نر انجام شد.   روش ­ها. ابتدا موش­ های صحرایی نر از نژاد ویستار (350-250 گرم) تحت استرئوتاکسی قرار گرفتند و یک الکترود سه قطبی در قاعده جانبی آمیگدال و دو الکترود تک قطبی در سطح جمجمه آنها نصب شد. پس از بهبود، به­ مدت 10 روز، آستانه تحریک الکتریکی تعیین گردید. سپس حیوانات به ­طور روزانه روغن زیتون (گروه کنترل)، گوانوزین خوراکی (mg/kg5/0)، دیازینون (mg/kg30) یا هر دو را دریافت نمودند. به ­طور روزانه، آستانه تحریک، میزان تخلیه ­های متعاقب (add) و تعداد تحریکات لازم برای نیل به کیندلینگ کامل ثبت شد.   یافته ­ها. آستانه تحریک الکتریکی نسبت به گروه کنترل به ­طور معنی­ داری پس از 30 دقیقه توسط دیازینون کاهش و با گوانوزین افزایش یافت. پیش­ درمانی با گوانوزین تا حدودی و نیز پس­ درمانی، کاهش آستانه تحریک ناشی از دیازینون را به ­طور کامل مهار نمود. دیازینون سبب افزایش معنی­ دار add ثبت ­شده روزانه و نیز add تجمعی شد و درمان قبل یا بعد با گوانوزین، آن را مهار کرد. همچنین، تعداد تحریکات لازم برای نیل به کیندلینگ کامل توسط دیازینون کاهش یافت که گوانوزین نه­ تنها سبب مهار آن شد، بلکه خود به­ تنهایی نیز آن را افزایش داد. نتیجه­ گیری. احتمالاً گوانوزین به ­تنهایی نیز اثر ضدصرع دارد و می­ تواند اثر محافظتی مناسبی در مقابل آثار تشنج ­زای دیازینون ایجاد نماید.